Tradycja i współczesność

Kultywowanie i dziedziczenie tradycji orężnych

Decyzja 229/MON

 

Podstawowym aktem prawnym regulującym sprawy związane z kultywowaniem tradycji orężnych w Siłach Zbrojnych RP jest Decyzja Nr 229/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 11 sierpnia 2004 r. w sprawie dziedziczenia i kultywowania tradycji oręża polskiego. Decyzja Nr 229/MON określa zasady i tryb przejmowania dziedzictwa tradycji, nadawania imion patronów i nazw wyróżniających dla jednostek i instytucji wojskowych, a w uzasadnionych przypadkach dla pododdziałów.

 

 

DECYZJA Nr 229/MON

MINISTRA OBRONY NARODOWEJ

z dnia 11 sierpnia 2004 r.

w sprawie dziedziczenia i kultywowania tradycji oręża polskiego

(Dz. Urz. MON Nr 9, poz. 105 oraz z 2011 r. Nr 22 poz. 237)

[tekst ujednolicony na potrzeby strony internetowej]

 

 

Tekst został opracowany z uwzględnieniem zmian wprowadzonych: Decyzją Nr 397/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 28 października 2011 r. zmieniającą decyzję w sprawie dziedziczenia i kultywowania tradycji oręża polskiego
(Dz. Urz. Nr 22 poz. 237)./

 

 

Na podstawie § 1 pkt 7 lit. d i § 2 pkt 14 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 lipca 1996 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Obrony Narodowej (Dz. U. Nr 94, poz. 426), w celu kultywowania tysiącletniej tradycji oręża polskiego i zachowania w pamięci bohaterskich czynów żołnierskich, ustala się, co następuje:

1. Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej, zwane dalej „Siłami Zbrojnymi”, dziedziczą tradycje oręża Polski Piastów i Jagiellonów, I Rzeczypospolitej, epoki napoleońskiej, okresu powstań narodowych,
II Rzeczypospolitej, walk o niepodległość w latach I i II wojny światowej.

2. Dziedziczenie i kultywowanie tradycji, o których mowa w pkt. 1, kształtuje obywatelskie postawy i ducha bojowego żołnierzy, pogłębia procesy integracyjne i zwartość Sił Zbrojnych, pobudza do wzmożonego wysiłku szkoleniowego oraz umacnia więzi wojska ze społeczeństwem.

3. Dziedzictwo, o którym mowa w pkt. 1, polega na przejęciu i kontynuowaniu przez jednostki wojskowe i związki organizacyjne (a w szczególnych przypadkach przez pododdziały) tradycji bojowych dawnych jednostek wojskowych, a w uzasadnionych sytuacjach także barw i odznak (symboli) rodzajów Sił Zbrojnych (równorzędnych), wojsk i służb, pułków (równorzędnych), nazw wyróżniających i ceremoniału (w szczególności świąt pułków, pieśni, marszów), z tym że:

1)  warunkiem dziedziczenia jest związek danej jednostki wojskowej, związku organizacyjnego i pododdziału z jednostką, której tradycje mają być dziedziczone, wynikający z:

a)    tożsamości lub powinowactwa rodzaju Sił Zbrojnych (równorzędnych), wojsk i służb,

b)   tożsamości numeru lub nazwy,

c)    wspólnoty regionu stacjonowania lub formowania;

2)  jednostki wojskowe, posiadające własne tradycje bojowe z okresu II wojny światowej zachowują i kultywują je oraz dziedziczą tradycje oręża polskiego, o których mowa w pkt. 1-3.

4. Jednostce wojskowej, związkowi organizacyjnemu i w uzasadnionych przypadkach pododdziałowi, może być nadane imię osoby zajmującej poczesne miejsce w tradycji narodu  i oręża polskiego lub szczególnie zasłużonej dla Sił Zbrojnych i obronności Państwa albo osoby, która wykazała się męstwem i odwagą polegającą na dokonaniu bohaterskiego czynu w walce zbrojnej, przy czym:

1)  patronem nie może być osoba żyjąca;

2)  charakter zasług patrona powinien być zgodny ze specyfiką rodzaju Sił Zbrojnych, wojska lub służby;

3)  w wyjątkowych wypadkach patronem może zostać obywatel innego państwa.

5. Inicjatywę przyjęcia nazwy wyróżniającej oraz nadania imienia patrona podejmują żołnierze jednostki wojskowej (związku organizacyjnego, pododdziału), z tym że:

1)  inicjatorzy powinni zgromadzić materiały historyczne (bibliograficzne) oraz przeprowadzić konsultacje z zainteresowanymi środowiskami;

2)  inicjatywa wymaga uzyskania zgody odpowiednio:

a)    władz organizacji kombatantów, weteranów i rezerwistów, związków broni, kół dywizyjnych lub pułkowych,

b)   władz administracyjnych lub samorządowych na użycie nazwy miejscowości lub regionu,

c)    najbliższej rodziny na używanie nazwiska patrona w nazwie jednostki wojskowej (związku organizacyjnego, pododdziału);

3)  podjęcie inicjatywy wymaga uzgodnienia z Dyrektorem Departamentu Wychowania i Promocji Obronności Ministerstwa Obrony Narodowej, który koordynuje działania w tym zakresie.

6. Z wnioskiem o przekazanie dziedzictwa tradycji, nadanie wyróżniającej nazwy lub nadanie imienia patrona dowódca jednostki wojskowej występuje do Ministra Obrony Narodowej z zachowaniem drogi służbowej. Przed przedstawieniem Ministrowi Obrony Narodowej wniosek wymaga zaopiniowania przez Departament Wychowania i Promocji Obronności MON.

7. Decyzja wchodzi w życie z dniem ogłoszenia, z mocą od dnia podpisania.

 

                                                                                          wz. Ministra Obrony Narodowej

                                                                                             Sekretarz Stanu – I Zastępca
                                                                                             Ministra Obrony Narodowej

                                                                                                        Janusz ZEMKE

 

Niniejsza decyzja poprzedzona była rozkazem Nr 1/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 2 stycznia 1991 r. w sprawie dziedziczenia i kultywowania tradycji oręża polskiego (Dz. Rozk. MON, poz. 1).

Decyzja Nr 397/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 28 października 2011 r. zmieniająca decyzję w sprawie dziedziczenia i kultywowania tradycji oręża polskiego (Dz. Urz. Nr 22 poz. 237) została podpisana z upoważnienia MON przez Sekretarza Stanu w MON Czesława Mroczka.